அவருக்கு 35 வயதிருக்கலாம். ‘வறுமையின் நிறம் சிகப்பு’ படத்தில் வரும் கமல் போல தோற்றம். முகத்தில் எப்போதும் ஓர் இறுக்கம் இருந்தது. கண்களினுள் மறைந்திருந்த கோபத்தைத் தாண்டி ஒரு கவர்ச்சி இருந்தது. அவர் உத்திர பிரதேச மாநிலத்தில் உள்ள ஒரு பிரபல நாளிதழின் மாவட்ட பிரிவிற்கு உதவி ஆசிரியர்.

உதவி ஆசிரியரின் ஊர் ஒரு மாவட்டத்தின் தலைநகரம். ஆனால் அதற்கான எந்த லட்சணங்களும் இல்லாத ஊர். டெல்லியிலிருந்து மூன்று மணி நேர பயணத் தூரத்தில் இருக்கிறது. இந்திய தலைநகரத்திற்கு அருகாமையில் இருந்தாலும் இங்கே பெரும்பாலான சமயம் மின்சாரம் இருக்காது. மாவட்டத்தில் இருக்கும் பல கிராமங்களுக்கு இன்னும் மின்சார வசதியே ஏற்படுத்தி தரப்படவில்லை. சாலைகள் எல்லாம் குண்டும் குழியுமாக பயணிகளை மசாஜ் செய்யும் ஆற்றலை பெற்றிருக்கின்றன. பஸ் வசதி இல்லாததால் ஒரு ஜீப்பில் இருபது பேருக்கு மேற்பட்டவர்கள் தொங்கி கொண்டும் நசுங்கி கொண்டும் பயணிப்பது தினசரி காட்சி.

ஜனவரி மாதத்தின் குளிர். உடலை நடுநடுங்க வைக்கும் பனி. அதிகாலையில் மாட்டு வண்டிகள் அணிவகுத்து செல்வது போல ஒட்டக வண்டிகள் சாலைகளில் நகர்ந்து போய் கொண்டிருந்தன. அந்நிய மண்ணில் பாஷை தெரியாமல் ஒரு டீக்கடையில் நானும் கேமராமேனும் அமர்ந்திருந்தோம். மண் குடுவையில் நிரம்பி வழிந்த டீயை பருகியபடி இருந்தேன். உலகத்தின் எந்த மூலையிலும் எனக்காக ஒரு டீக்கடை இருக்கிறது என நான் யோசித்த போது தான் இந்த உதவி ஆசிரியரின் அறிமுகம் கிடைத்தது.

நான் சென்னையிலிருந்து உத்திர பிரதேச கிராமத்திற்கு ஒரு ஸ்டோரிக்காக கேமராமேனுடன் குருட்டுத்தனமான நம்பிக்கையுடன் வந்து இறங்கியிருக்கிறேன். உள்ளூர் பத்திரிக்கையாளர் யாராவது உதவினால் தேவலாம் என்பதற்காக அங்குப் பிடித்து இங்குப் பிடித்து இந்த உதவி ஆசிரியரைப் பிடித்தேன். நான் விஷயத்தைச் சொன்னவுடன் யாருக்கோ போனை போட்டார், அடுத்த பத்தாவது நிமிடம் ஒரு ஜீப் என் பயணத்திற்காக வந்தது.

எனக்கு இந்தி தெரியாது. அவருக்கு ஆங்கிலம் தெரியாது. ஆனாலும் இருவரும் உடனே நண்பர்களாகி விட்டோம். சிற்சில இந்தி வார்த்தைகளை நானும் சில ஆங்கில வார்த்தைகளை அவரும் தெரிந்து வைத்திருந்ததினால் எங்கள் உரையாடல் எந்த பிரச்சனையும் இல்லாமல் இருந்தது.

எதோ கேங்க் லீடர் போல ஊரிலிருக்கும் அனைத்து பத்திரிக்கையாளர்கள் சூழ தான் உதவி ஆசிரியர் இருப்பார். நிறுவன வேறுபாட்டின்றி அந்த ஊரில் இருக்கும் அனைத்து பத்திரிக்கையாளர்களும் அவரது கட்டுபாட்டில் தான் இருந்தார்கள். பத்திரிக்கையாளர்கள் அனைவரும் எந்த மன கசப்பும் இல்லாமல் ஒன்றாக இருக்கிறார்கள். ஒரே ஊரில் வசிக்கும் சொந்தக்காரர்கள் ஒருவருக்கொருவர் உரிமையோடு பேசி கொள்வது போலவும், ஒருவரது தனிப்பட்ட பிரச்சனைகளை அறிந்து வைத்திருப்பது போலவும் நிருபர்கள் குழு பழகியதைப் பார்த்தேன். நான் அங்கு தங்கியிருந்த ஒரு வாரம் முழுவதும் இவர்களுடன் தான் மாலை பொழுது கழிந்தது.

உதவி ஆசிரியரை விட வயதான பத்திரிக்கையாளர்கள் ஊரில் உண்டு என்றாலும் குழுவிற்கு தலையாய் இருப்பது உதவி ஆசிரியர் தாம். அவரது நிறுவனத்திலே வயதான ஆசிரியரை விட இவரது குரல் தான் எல்லாரையும் வழிநடத்தி கொண்டிருந்தது. ஊரிலிருந்த பெருந்தலைகள், அதிகாரிகள் எல்லாரும் இவருடன் தொடர்பில் இருந்தார்கள். இவருக்கு ஏன் இத்தனை மரியாதை. இவரது ஆளுமை மட்டும் தான் காரணமா? என் ஸ்டோரிக்காக இவர் உதவிய போது இவர் ஒரு நடமாடும் டேட்டாபேஸ் என உணர்ந்து கொண்டேன். செய்திகளை கடகடவென நினைவுபடுத்தி சொல்ல கூடியவர். அதோடு செய்தியின் பின்னாலிருக்கும் அரசியலை வெகு அழகாய் ஆராய்ந்து சொல்வார். பழகுவதற்கு இனிமையானவர்.

சாதீய மனநிலையும், லஞ்ச லாவண்யம் நிகழும் அதிகார வர்க்க பூமியில் இன்று அதற்கு ஏற்றாற் போலவே அவர் மாறி விட்டார். வெளிச்சத்திற்கு வராத திறமைகள் இப்படி தான் புழுதியில் அடித்து போகும் போல.

நான் உதவி ஆசிரியரிடமிருந்து விடை பெறுவதற்கு முந்திய நாள் மாவட்ட காவல்துறை கண்காணிப்பாளரை சந்தித்து விட்டு திரும்பி கொண்டிருந்தோம். வழியில் சாலையிலே வலிப்பு வந்து விழுந்தார். கூட்டம் கூடி அவரை ஆட்டோவில் ஏற்றுவதற்கு முன்னர் சட்டென மதம் பிடித்தவர் போல எல்லாரையும் அடிக்க வந்தார். என்னை அப்போது அவர் பார்த்த பார்வையில் மிருக வெறி தானிருந்தது. பிறகு இன்னொரு பத்திரிக்கையாளர் என்னிடம் காரணத்தை சொன்னார்.

“சாருக்கு ஒரு வித்தியாசமான நோய். திடீரென எல்லாமே மறந்து போயிடும். கொஞ்சம் நேரம் கழித்து சரியாடுவார். இதனை குணப்படுத்த லட்சக்கணக்கில் செலவாகும்ன்னு சொல்றாங்க. அதனால இதுக்கு மருத்துவம் பார்க்காமலே இருக்கார்.”

மனிதர்கள் தொடர்: இது உண்மை கதாபாத்திரங்களை புனைவின் நிறத்தில் உருமாற்றி வார்த்தைகளால் வடிவமைக்கும் முயற்சி. மறக்க முடியாத மனிதர்கள் பற்றிய பதிவுகள் அனைத்தையும் வாசியுங்கள்.

இன்று செய்தி அறையை போர்களம் போல வர்ணிக்கிறார்கள். மக்களுக்கு உண்மையில் தேவையான செய்தியை தான் இன்றைய பத்திரிக்கைகள் செய்தியாய் வடிவெடுக்கின்றனவா என்கிற கேள்விக்கு உள்ளே இந்த கட்டுரை போக போவதில்லை. நோம் சாம்ஸ்கி சிந்தனைகள் இன்று ஊடகத்துறை மாணவர்களுக்கும் தெரியும். பிரபல ஊடகம் என்பது ஒரு வணிகம் என்பது அனைவரும் அறிந்த ஒன்று. ஆனால் இந்த கட்டுரையின் நோக்கம், ‘ஒரு செய்தியை பிரபலமாக்கும் அதிகாரம் யாரிடம் இருக்கிறது?’ என்கிற கேள்விக்கு விடை காண்பது தான்.

நிருபரா? செய்தி ஆசிரியரா? ஊடக நிறுவன உரிமையாளரா?

நிருபர், செய்தி ஆசிரியர், ஊடக நிறுவன உரிமையாளர் எல்லாருக்கும் ‘ஒரு செய்தி’ (பிரபலமாக வேண்டிய ஒரு செய்தி) மிக அவசியமாக மிக அவசரமாக எப்போதும் தேவைப்பட்டு கொண்டே தான் இருக்கிறது. யானை பசிக்கு தீனியை உருவாக்கி கொண்டே இருக்கிற கட்டாயத்தில் இருக்கிறார்கள். ஆனால் கிடைக்கும் செய்தியை உடனே பெரிது செய்யவும் முடியாது. அதற்கு பல கட்டுபாடுகள்/புரிந்து கொள்ள முடியாத புதிர்கள் உண்டு.

உதாரணத்திற்கு ஒன்று. காஞ்சி சங்கராச்சாரியர் கைது செய்யபட்ட சம்பவம். சங்கராச்சாரியர் கைது செய்யபடுவதற்கு முன்பு பல ஊடகங்களில் அவருக்கு வேண்டப்பட்டவர்கள், பக்த கோடிகள் இருந்தார்கள். சங்கராச்சாரியர் ஒரு பெண்ணிற்கு தொலைபேசியில் தினமும் பேசுகிறார் போன்ற குற்றச்சாட்டுகளை பிரபல ஊடகங்களில் செய்தியாக கொண்டு வரமுடியும் என்பதெல்லாம் 100 % முடியாத காரியம் என தான் எல்லாரும் நினைத்து இருந்தார்கள். ஆனால் நடந்ததோ வேறுவிதம். சங்கராச்சாரியர் கைது செய்யபட்டவுடன் அவரை பற்றிய குற்றச்சாட்டுகள், புரளிகள் என எல்லாவற்றையும் ஊடகங்கள் போட்டி போட்டு கொண்டு வெளிச்சம் போட்டன. இது நடந்தது எப்படி?

விளம்பர நிறுவனங்களா? அரசியல் சக்தியா? வணிக பெரும்புள்ளிகளா?

ஒரு செய்தியை மெல்ல அறிமுகப்படுத்தி பிறகு வளர விட்டு விஸ்வரூபமெடுக்க வைக்கும் சக்திகள் சிலது இருக்கின்றன. இது ஒரு பிரச்சாரம் போல மெல்ல வலுவாகும். இது ஒருபுறம் பின்னணியில் தாக்கம் உண்டாக்குகிறது. அமெரிக்க பிரச்சார சக்தி தொடர்ந்து ‘தீவிரவாத மிரட்டல்’ குறித்து ஒரு பிம்பத்தை உலகமெங்கும் உருவாக்கி வைத்திருப்பது போல. ஆனால் அமெரிக்க அதிபரே சட்டென ஊடக சக்திகளால் மாட்டி கொள்ளும் காமெடிகள் நடப்பது எப்படி?

சதி ஆலோசனை அறையில் தமிழ் சினிமா வில்லன்கள் போல அரசியல்வாதி, பிரபல பிசினஸ் மேன், ஊடக நிறுவன அதிபர் ஆகியோர் அமர்ந்து அடுத்து மக்களை ஏமாற்ற என்ன செய்தியை உண்டாக்கி தலைப்பு செய்தியாக்கலாம் என திட்டம் தீட்டுவதில்லை. அவர்களால் ஊடகத்தில் ஒரு தாக்கம் ஏற்படுத்த முடியும் என்பது உண்மை தான். ஆனால் சதி ஆலோசனை அறை என்பது உண்மை அல்ல. சரி, ஒரு செய்தியை பிரபலமாக்கும் அதிகாரம் யாரிடம் இருக்கிறது? பொறுங்கள்.

மிலன் குண்டேரா சொல்வது என்ன?

இன்றைய உலக இலக்கியத்தில் பரவலாக அறியபட்ட எழுத்தாளர் மிலன் குண்டேரா. இவருடைய நாவலான ‘Immortality’ ஆங்கில பதிப்பில் imagology என்கிற வார்த்தை காண கிடைக்கிறது. அவருடைய உருவாக்கமான இந்த சொல் நமது கேள்விக்கு ஒரு புதுவிதமான விடையை தருகிறது.

அவருடைய எழுத்திலிருந்து மேற்கோள்

நூறு வருடங்களுக்கு முன்பு ரஷ்யாவில் மார்க்ஸிய கோட்பாட்டின் ஆதரவாளர்கள் சிறு சிறு குழுக்களாய் இரகசியமாய் குழுமி மார்க்ஸிய தத்துவங்களை படித்தார்கள். மற்ற குழுக்களுக்கும் பரப்ப வேண்டி, அந்த தத்துவங்களை எளிமையாக்கினார்கள். எளிமையாக்கபட்ட தத்துவங்களை பெற்ற மற்ற குழுக்கள் தங்களுக்கு கீழ் உள்ளவர்களுக்கு பரப்ப வேண்டி கற்பிக்க வேண்டியதை மீண்டும் எளிதாக்கினார்கள். இப்படியான பிரச்சார போக்கில் எளிமையாக்குதல் ஒவ்வொரு படிநிலையிலும் நடந்தேறியது. உலகம் முழுவதும் மார்க்ஸியம் புகழ் பெற தொடங்கிய போது, ஆறேழு கோஷங்கள் மட்டுமே மிஞ்சியிருந்தன. ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாத அந்த கோஷங்களுக்கு கருத்தியல் என்கிற தகுதியே இல்லை.

சுத்தியலுடன் புன்னகைத்தபடி இருக்கும் ஒரு தொழிலாளி, வெள்ளை மனிதர்கள், கறுப்பு மனிதர்கள், சீன மனிதர்கள் கைகளை கோர்த்தபடி நிற்பது, அமைதி சின்னமாக புறா வானத்தில் பறப்பது போன்ற காட்சிகள் தான் இன்று மார்க்ஸியத்தை விளக்குகின்றன. இந்த சூழலில் கருத்தியல் உலக அளவில் எப்படி காட்சியியலாக (imagology) மாறுகிறது என்பதை பற்றி பேச நமக்கு எல்லா உரிமையும் இருக்கிறது…

…கருத்தியல் என்பது ஒரு மேடைக்கு பின்புறமிருக்கும் பிரம்மாண்ட சக்கரங்கள் போல. அந்த சக்கரங்கள் உருளும் போது போர்கள் நடந்தன, புரட்சிகள் வெடித்தன, புது சிந்தனைகள் தோன்றின. ஆனால் காட்சியியலின் சக்கரங்கள் வரலாற்றின் மேல் எந்த தாக்கத்தையும் ஏற்படுத்துவதில்லை. கருத்தியல்கள் ஒன்றுக்கொன்று சண்டையிட்டு கொண்டன. கருத்தியலின் தாக்கம் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்தையே முழுங்க வல்லது. ஆனால் காட்சியியல் தங்களுக்குள்ளான அடுத்த நகர்வுகளை ஒரு இசை போல ஒழுங்குபடுத்தி கொள்கிறது…

…கருத்தியல் வரலாற்றிற்கு உரியது. ஆனால் வரலாறு முடியுமிடத்தில் தான் காட்சியியலின் ஆட்சி தொடங்குகிறது.

ஐரோப்பாவிற்கு மாற்றம் என்கிற வார்த்தை மிக பிடித்தமானது. விகோ, ஹகேல், மார்க்ஸ் காலத்திற்கு பிறகு மாற்றம் என்பது ஒரு மேம்படுத்தபட்ட வளர்ச்சியின் அடுத்த கட்டம் என அர்த்தமிருந்தது. இன்று மாற்றம் என்கிற வார்த்தை வேறு அர்த்தம் பூண்டிருக்கிறது. ஒரு பக்கத்திலிருந்து இன்னொரு பக்கத்திற்கு நகர்தல், முன்னாலிருந்து பின்னால், பின்னாலிருந்து முன்னால், இடதிலிருந்து வலது, வலதிலிருந்து இடது. அடுத்த சீசனுக்கு என்ன புது ஃபேஷன் என டிசைனர்கள் யோசிப்பது போல…

…ஓர் உடற்பயிற்சி கூடத்தில் பெரிய பெரிய கண்ணாடிகளை சுவர்கள் தெரியாதபடி வைக்கிறார்கள். ஏன்? உடற்பயிற்சி செய்யும் போது பயிற்சி செய்பவர்கள் தங்கள் உடலை பார்த்தபடி இருக்க வேண்டுமென்கிற ஆர்வமல்ல. காரணம் காட்சியியலின் பல வாய்ப்புகளில் இன்று கண்ணாடி வைப்பதின் மேல் அதிர்ஷ்ட தேவதை (காட்சியியல் தேவதை?) கை காட்டியிருக்கிறாள். என்றோ இறந்து போன ஒரு தத்துவாசிரியர் இன்று மோசமாக திட்டபடுகிறார் என்றால் காட்சியியலின் கை இன்று அவருக்கு மோசமான கட்டத்தை வழங்கியிருக்கிறது என்று அர்த்தம். கருத்துகளையும் எதிர்கருத்துகளையும் காட்சியியல் உருவாக்க தான் செய்கிறது. ஆனால் இதற்கு வழங்கபடுகிற காலகட்டம் மிக குறுகியது. ஆனால் இவை நம் மீது மிக பெரிய தாக்கத்தை உண்டாக்குகின்றன. நமது செயல்பாடு, நமது அரசியல் நம்பிக்கைகள், நம் ரசனைகள், நம் வீட்டு தரைகம்பளத்தின் நிறம், எந்த புத்தகத்தை படிப்பது என்கிற தேர்வு இவை யாவும் காட்சியியல் நம் மேல் விட்டு செல்லும் தாக்கங்கள். ஒரு காலத்தில் இப்பணியை கருத்தியல்கள் செய்திருந்தன...

…பத்திரிக்கையாளர்கள் காட்சியியலையே சார்ந்து இருக்கிறார்கள். அன்றைய காலகட்டத்தில் நிலவும் காட்சியியல் வரைகோடுகளே (பத்திரிக்கையாளனையும் பத்திரிக்கையையும்) ஒரு செய்தி பிரபலமாகுவதையும் தீர்மானிக்கின்றன.

காட்சியியல் மேற்பார்வையாளர்கள் (Imagologue)

மிலன் குண்டேராவின் நாவலில் வரும் ஒரு சிறு கதாபாத்திரம் Imagologue. காட்சியியல் பின்பற்றபடுகிறதா என சோதிப்பதற்காகவே இருக்கும் மனிதர்கள் தாம் Imagologue. அவர்களது பணியே அன்றைய ஃபேஷனுக்கு (காட்சியியலுக்கு) ஏற்ப பணிகள் அந்தந்த துறைகளில் இருக்கிறதா என்று சோதிப்பது தான். இந்த மனிதர்கள் எல்லா துறைகளிலும் இருக்கிறார்கள். இவர்களை தனித்து இனம் காண்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. மிக குறுகிய காலத்தில் அந்த பணியை அவரிடமிருந்து பிடுங்கி மற்றொருவர் தம்மை அறியாமல் செய்ய தொடங்குகிறார். உதாரணமாக மிலன் குண்டேரா நாவலில் வரும் imagologue ரேடியோவில் இருக்கும் அறிவுபூர்வமான கலந்துரையாடல் நிகழ்ச்சியை தூக்கி விட்டு நிகழ்ச்சிகளில் சுவாரஸ்யமான மசாலாக்களை கலப்பதை பற்றி பேசுகிறார். அதன் விளைவாய் அந்த நிகழ்ச்சி தூக்கபட்டு, ரேடியோ நிகழ்ச்சிகள் சுவாரஸ்ய மசாலாக்களால் அலங்கரிக்கபடுகிறது.

ஓர் இளம் அதிகாரி தனது நிறுவனத்தில் ஆட்குறைப்பு செய்து வேலை நேரத்தை அதிகரிப்பது மற்றும் வேலை திறனை பற்றி பேசுகிறார் என்றால் அவர் இன்றைய நடப்பு ஸ்டைலை சொல்கிறார் என்று அர்த்தம். அதாவது அவர் ஒரு imagologue.

இன்று ஒரு செய்தியை பிரபலமாக்குவதும் அல்லது இருட்டடிப்பு செய்வதும் imagologueகள் கையில் இருக்கிறது.

உத்தபுரம் கிராமத்தில் நடந்த அவலங்களை கேள்விபட்டீர்களா? கேள்விபட்டவர்கள் அடுத்த பத்தியை தவிர்த்து அதற்கு அடுத்த பத்தியிலிருந்து படிக்கவும். கேள்விபடாதவர்கள் தொடர்ந்து வாசியுங்கள்.

மதுரை மாவட்டம் உசிலம்பட்டி அருகே உள்ள கிராமம் உத்தபுரம். இங்கு ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் தலித் குடும்பங்கள் வசிக்கிறார்கள். என்றாலும் இங்கு இருக்கும் சாதி இந்துக்கள் தலித்களை பல காலமாக புறக்கணித்து வந்திருக்கிறார்கள். 1990ம் ஆண்டு இந்த கிராமத்தில் சாதி ரீதியிலான மோதல் நடந்ததாக சொல்லபடுகிறது. இந்த மோதல் சம்பவத்தினை தொடர்ந்து சாதி இந்துக்கள் வசிக்கும் பகுதிக்கும் தலித் மக்கள் வாழும் பகுதிக்கும் இடையே 600 மீட்டர் நீள காங்ரீட் சுவர் கட்டபட்டிருக்கிறது. கிராமத்தில் உள்ள பொது வசதிகளை தலித் மக்கள் உபயோகிக்க கூடாது என்பதற்காகவே இந்த சுவர் கட்டபட்டிருக்கிறது. ஏறத்தாழ இருபது வருடங்கள் இந்த சுவர் இந்த மண்ணின் சாதி வெறியையும் அதிகாரிகளின் அலட்சியத்தையும் பறைசாற்றியபடி இருந்திருக்கிறது. சில காலத்திற்கு முன்பு இந்த சுவரின் உயரம் அதிகரிக்கபட்டிருக்கிறது. இதோடு அடங்கவில்லை சாதி வெறி. சுவர் ஏறி யாராவது குதித்தால் தீட்டாகிவிடுமே என்பதால் சுவற்றில் மின்சாரத்தை பாய்ச்ச தொடங்கினார்கள். இதற்கு பிறகு சமீப நாட்களாக செய்திகளில் அடிபட தொடங்கி பிறகு அரசின் கவனத்திற்கு இந்த பிரச்சனை வந்திருக்கிறது. அரசு மாவட்ட கலெக்டரை பணித்து அந்த சுவரை இடித்திருக்கிறது. சுவர் இடிக்கபட்ட காரணத்தினால் இந்த கிராமத்தில் வாழும் சாதி இந்துக்கள் தங்கள் ரேஷன் கார்டுகளை கலெக்டர் அலுவலகம் முன்பு முற்றுக்கையிட்டு திரும்ப ஒப்படைக்கவும் முனைந்திருக்கிறார்கள். அதாவது தங்களது சாதி வெறியை தடுத்தால் தங்களால் இந்த நாட்டு பிரஜைகளாக இருக்க முடியாது என சொல்லியிருக்கிறார்கள். சாதி வேற்றுமை குறித்தோ சுவர் குறித்தோ கிரிமினல் வழக்கு எதுவும் பதிவானதாக தெரியவில்லை. ஆனால் சாதி இந்துக்கள் தங்களது சாதி வெறி எனும் உரிமை மறுக்கபட்டதால் கோபமுற்று கிராமத்தை விட்டு வெளியேறி வேறு எங்கோ தங்கியிருக்கிறார்கள். இவர்களை சாந்தபடுத்தி மீண்டும் கிராமத்திற்கும் கூட்டி வர மாவட்ட கலெக்டர் முயற்சி செய்து வருகிறார்.

உத்தபுரத்தில் நடப்பது எதோ வித்தியாசமான நிகழ்வு போல ஊடகங்கள் எழுதுகின்றன. உண்மையில் இந்தியாவில் உத்தபுரங்கள் இல்லாத இடங்களே கிடையாது. இதை எல்லாரும் அறிந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் பெரும்பான்மையானோர் ஏற்று கொள்ள மறுக்கிறார்கள்.

தமிழக கிராமங்களில் சாதி அடிப்படையில் மக்கள் பிரிந்து வாழ்கிறார்கள். ஒவ்வொரு தெருவுக்கும் சாதியுண்டு. ஏன் கோயில் விழாக்கள் கூட சாதியினை அடிப்படையாக கொண்டுள்ளன. கேவலம், சொல்லவே வெட்கமாக இருக்கிறது. சாமிகளுக்கு கூட சாதியுண்டு. கிராமங்களில் மட்டும் தான் இப்படியா? நகரத்தில் வீடு வாடகைக்கு கிடைக்குமா என கேட்க போனால்,“உங்கள் சாதி என்ன?” என கேட்காத வீட்டு உரிமையாளர்கள் மிகவும் குறைவு. திருமணங்களில் சாதி. பழக்க வழக்கங்களில் சாதி, உடைகளில் சாதி என இந்த சமூகம் இன்றும் அவல நிலையில் இருந்தாலும் மேலோட்டமாய், “சாதியா, அதெல்லாம் பிற்போக்குதனம், யாரோ படிக்காத பாமரர்கள் செய்யற வேலை,” என சொல்லி விடுகிறார்கள். ஆனால் நிஜத்தில் மெத்த படித்தவர்கள் தான் இட ஒதுக்கீடுற்கு எதிராக கொடி பிடிக்கிறார்கள். திறமை அடிப்பட்டு விடும், உலக அளவில் தரம் குறைந்து விடும் என வாய்சவடால் வேறு.

சாதி தன்மை உயிர்ப்புடன் இருந்தாலும் அதனை ஏன் யாரும் ஏற்று கொள்வதில்லை. குற்றவுணர்ச்சியா? வெட்கமா? அதெல்லாம் இல்லை. வெளிபடையாக சொன்னால் மாட்டி கொள்வோம் என்பதால் தான். ஒவ்வொரு இந்தியனும் தன் பிறப்பிலும் வளர்ப்பிலும் சாதி என்னும் நஞ்சை உண்டு தான் வளர்கிறான். இதனை சத்தமாக சொல்லுவோம். சாதி உணர்வு இன்றும் உண்டு. சாதி வேற்றுமையும் தலித்களுக்கு எதிரான வன்கொடுமைகளும் இன்றும் பரவலாக நடந்தபடியே தான் இருக்கின்றன. ஐடி பார்க்குகள் கட்டபட்டாலும், இந்தியா ஜிடிபியில் முன்னேற்றம் காண தொடங்கி விட்டாலும், நம் பங்கு சந்தையில் கோடிக்கணக்கில் அன்னிய நாட்டு முதலீடு குவிய தொடங்கி விட்டாலும், இந்தியா வல்லரசாக மாறுவதற்கான பாதையில் பயணிக்க தொடங்கி விட்டது என ஒரு பொய் பிம்பம் காட்டபட்டாலும் சாதி வேற்றுமையுணர்வு நம் சமூகத்தில் ஆழமாய் வேர் ஊன்றி இருக்கிறது என்பது யதார்த்தம். இந்த நிஜத்தை மூடி மறைக்காமல் சத்தமாய் சொல்வோம். ஏனெனில் பிரச்சனை இருக்கிறது என ஒப்புக் கொள்ளாதவர்கள் கட்டாயம் அந்த பிரச்சனைக்கு தீர்வு காணும் முயற்சிக்கு எதிரியாக தான் பார்க்கபடுவார்கள்.