Tag: கவிதை

இலையுதிர் காலம் போல நீ. காற்றில் படபடக்கும் இலைகளாய் தொய்ந்த குரல். கண்களில் குழப்பம்.

என் கரங்களின் மேலிருக்கும் கறுப்பு கறையை மறைக்க வேண்டிய கட்டாயத்தினை உணரும் போது முலைகளின் வாசம் எங்கெங்கும் எழுகிறது.

அடுத்த நாள் சுண்ணாம்பு குழியில் கண்டெடுக்கபட்ட கருகி போன அந்த அக்காவின் உடலும் அவளை துரத்துகின்றன

ஆத்மாக்களை பிழிந்து உருவாக்கிய முறுக்கு கம்பிகள் இரத்த வாடையுடன் நீளமான கோடு கிழித்து காத்து இருக்கின்றன.

அழிவு பெருங்கணத்தை காண வியர்வை வாசத்தை பொருட்படுத்தாது காத்திருக்கிறார்கள். சிலர் கூட்டநெரிசலால் கால் தவறி வெடிமருந்தில் விழுந்து புதைந்து போகிறார்கள்.

இருள் கிழிந்து ஒரு நட்சத்திரம் விழுந்தாற் போல விழுந்த விண்கல்லை கண்டு

சுற்றி இறைந்து கிடந்த காதல் கடிதங்களில் இருந்து உயிரற்ற வார்த்தைகள் உதிர்ந்து கொண்டே இருந்தன கண்ணீரை போல.

என்னை கொல்வதற்கு ஆயுதங்களை கொண்டு வரவில்லை. கண்களாலே கொல்ல முடியுமென நினைத்தாள் போலும்.

எல்லாரும் கால்களை தூக்கி தப்பிக்க நினைப்பதும் யாருடைய இரத்தமோ யார் யாரோ மீதெல்லாம் பரவி கிடப்பதும்…!

மேல் மூட்டையை பிரிக்கவும் கொட்டி விழுந்து தரையில் பரவிய அரிசி போல்