Tag: கவிதை

அடிமைகளை வைத்திருப்பவர்களுக்கு மட்டுமே தெரியும் அதன் சுகம். வேலைகளை ஏவலாம். கோபத்தைக் கொட்டலாம். அடிக்க கூட செய்யலாம்.

மோகம் வென்று கழுத்தை அறுத்து இரத்தம் குடித்து உதிரப் படுக்கையில் தூங்கும் போது வருவதெல்லாம் துர்கனவுகள்.

ஆயிரம் முட்களாய் குளிர். சுருண்டு கிடக்கும் கிழவியிடமிருந்து பிளாட்பார்ம் எங்கும் பரவுகிறது நடுக்கம்.

தடித்தவை! இளைத்தவை! பெருந்தலை! நீண்டவை! குறுகியவை! சில படமெடுக்கும்! சில சுருங்கி கிடக்கும்! ஒன்றன் மேல் ஒன்றாய் நெளிந்து கொண்டு இருக்கும் ஆயிரக்கணக்கான சர்ப்பங்கள்

எவ்வளவோ முறை தவிர்க்க முயன்றாலும் இன்று மீண்டும் அந்த விழிகளை பார்த்து விட்டேன். சுயத்தை மறந்து தரையோடு தரையாய் கரைந்தாற் போல பரிதவிப்பு.

ஒரு பாம்பு நெளிவது போல எங்களுக்கு அடியில் பூமி நெளிகிறது. ஒரு பெண் பயந்து அலறுகிறாள்.

புன்னகையால் அவர்கள் தங்களது துயரத்தை மறைக்க முயல்கிறார்கள். எனினும் அது எப்போதும் சாத்தியபடுவதில்லை.