Category: கவிதைகள்

ஆயிரம் முட்களாய் குளிர். சுருண்டு கிடக்கும் கிழவியிடமிருந்து பிளாட்பார்ம் எங்கும் பரவுகிறது நடுக்கம்.

தடித்தவை! இளைத்தவை! பெருந்தலை! நீண்டவை! குறுகியவை! சில படமெடுக்கும்! சில சுருங்கி கிடக்கும்! ஒன்றன் மேல் ஒன்றாய் நெளிந்து கொண்டு இருக்கும் ஆயிரக்கணக்கான சர்ப்பங்கள்

எவ்வளவோ முறை தவிர்க்க முயன்றாலும் இன்று மீண்டும் அந்த விழிகளை பார்த்து விட்டேன். சுயத்தை மறந்து தரையோடு தரையாய் கரைந்தாற் போல பரிதவிப்பு.

ஒரு பாம்பு நெளிவது போல எங்களுக்கு அடியில் பூமி நெளிகிறது. ஒரு பெண் பயந்து அலறுகிறாள்.

புன்னகையால் அவர்கள் தங்களது துயரத்தை மறைக்க முயல்கிறார்கள். எனினும் அது எப்போதும் சாத்தியபடுவதில்லை.

இருட்டுவதற்கு முன் இந்த காகித தாள் அந்த நகரத்தில் கை மாற வேண்டும். இல்லையெனில் – அதை நினைத்தே பார்க்க முடியாது.

கனவுகளிலும் இப்போது அது வந்து கொண்டிருக்கிறது. ஒவ்வொரு முறையும் மனம் மீண்டும் யதார்த்திற்கு திரும்பும் போது அதை பார்த்து கொள்கிறேன்.

நம்முடைய துன்பங்கள் ஹீரோக்களின் அவஸ்தை அல்ல. நம்முடைய அலறல் வீரத்தின் வெளிபாடும் அல்ல. நாம் கடைசியாய் வீழும் போது நமக்கான அழக்குரல் உண்மையில் நமது கற்பனை தான்.