என் கவிதையின் கதாநாயகி
இன்று என் கனவில் வந்தாள். 
என்னை கொல்லும் உக்கிரத்தோடு வந்தவள்
என்னை கேள்வி கேட்டு நேரத்தை வீண்டிக்க விரும்பவில்லை.
அழுவதற்கும் அவள் தயாராக இல்லை.
நான் அணிவித்திருந்த வெள்ளை உடையை துறந்து
கறுப்பு ஜீன்ஸ் பேண்டில் இருந்தவளை
முதலில் அடையாளமே தெரியவில்லை.

என்னை கொல்வதற்கு ஆயுதங்களை கொண்டு வரவில்லை.
கண்களாலே கொல்ல முடியுமென நினைத்தாள் போலும்.

எனது குற்றவுணர்வை சொன்னேன்.
மன்னிப்பை கோரினேன்.
கருணை காட்ட அவள் தயாராக இல்லை.
என் வலது கையின் கட்டை விரலை மட்டும்
கடித்து எடுத்து கொண்டு
இரத்தம் வழியும் உதட்டில் புன்னகையோடு
மீண்டும் மறைந்து போனாள்.