இருண்ட குகை.
மலையே சர்ப்பமாய் எங்களை சுற்றி நிற்கிறது.

கருமேகங்கள்.
இதோ உருளைகள் மீண்டும் உட்செல்கின்றன.
இது வரை இந்த சங்கிலி பிணைப்புகள் ஓய்ந்து பார்த்ததில்லை.

வயிற்றில் அமிலம்.
கண்களில் எரிநீர்.
வெறும் உமிழ்நீர் தாகத்தை போக்குமா?
செவித்திறன் இன்னும் இருக்கிறதா?
நீண்ட அமைதியும் நீண்ட சத்தமும் ஏறத்தாழ ஓன்று தான்.

இன்றைய பொழுதின் முதல் பெட்டி வெளி வர வேண்டும்.
நேரம் கடந்து விட்டது.
காத்திருத்தலின் வலியும் தவிப்பும் பயமும் வெறுமையும்
நாங்கள் யார் என்பதை மறக்க செய்கிறது.

நாங்களும் இயங்கி கொண்டிருக்கிறோம்
அதனோடு.