Tag: கவிதை

இருட்டுவதற்கு முன் இந்த காகித தாள் அந்த நகரத்தில் கை மாற வேண்டும். இல்லையெனில் – அதை நினைத்தே பார்க்க முடியாது.

கனவுகளிலும் இப்போது அது வந்து கொண்டிருக்கிறது. ஒவ்வொரு முறையும் மனம் மீண்டும் யதார்த்திற்கு திரும்பும் போது அதை பார்த்து கொள்கிறேன்.

நம்முடைய துன்பங்கள் ஹீரோக்களின் அவஸ்தை அல்ல. நம்முடைய அலறல் வீரத்தின் வெளிபாடும் அல்ல. நாம் கடைசியாய் வீழும் போது நமக்கான அழக்குரல் உண்மையில் நமது கற்பனை தான்.

கிழவனது கண்ணிமை முடிகளை எறும்புகள் பாதி மென்று ஒன்று போல தைத்து விட்டாற் போல வலி. அந்த வலியோடு தான் தினமும் அந்த கிழவனின் தூக்கம் கலையும்.

இது தற்கொலை மேம்பாலம். யார் வேண்டுமானாலும் பைக்கை ஓட்டியபடி சென்று தற்கொலை செய்து கொள்ளலாம்.

அங்கங்களையும் ஒற்றுமைகளையும் அலசும் உங்கள் கண்களில் ஆச்சரிய ரேகைகள் வற்றியவுடன் எழுவது கோபமும் எரிச்சலுமாக இருக்கிறது.

மாயஜால மந்திரவாதிகளும், சூன்யக்காரிகளும், வீரத்திற்கு புகழ் பெற்ற தளபதிகளும், தந்திரத்திற்கு பேர் வாங்கிய தலைவர்களும்

ஒரு கடை முன்னால் தொங்குகிறது அந்த போஸ்டர். போஸ்டரில் நெகிழ்ந்த ஆடையில் தாராளமாய் தன்னை காட்டும் நடிகை. காகிதம் தான்.

வீட்டிற்குள் வந்ததும் அவரவர் கண்ணாடியில் பார்த்து கொள்கிறார்கள் முகமூடி கழற்றபட்ட தங்கள் முகங்களை.