Category: கவிதைகள்

இளமையின் ஒளி சூழ பிரகாசிக்கிறாள் ராஜகுமாரி. கண்களில் வழிகிறது பரிவும் அன்பும். உதடுகளில் பூக்கிறது காமம்.

தலையில் பலத்த காயம்! இறக்க போகிறாள் என முதல் பார்வையிலே புரிகிறது! நடைப்பாதையில் அமர்ந்து இருக்கிறாள் அந்த மூதாட்டி! இரண்டு ஆட்டோ டிரைவர்கள் அவளை பிடித்தபடி இருக்கிறார்கள்! சில கல்லூரி மாணவர்கள் சுற்றி நிற்கிறார்கள்!

அவனிடமிருந்த வியர்வை வாசனை என்னுடைய கணவனது போலவே இல்லை. என்றாலும் அந்த உடலின் மெல்லசைவு கூட என்னை ஈர்க்கிறது.

கடவுள் இன்றும் லேட் தான். வந்தவர் மதியத்திற்கு மேல் எங்கு போனார் என்று தெரியவில்லை. செல்போன் சுவிட்ச் ஆப் செய்யபட்டிருக்கிறது. மிக அவசரமாக சில முக்கிய முடிவுகள் எடுக்கப்பட வேண்டும்.

அவர்களில் பெரும்பாலனோருக்கு என்னுடைய மகன் வயது தான் இருக்கும். அரும்பு மீசை, பள்ளிக்கூடத்து சிரிப்பு, கண்களுக்குள் ஒளிந்திருக்கும் குறும்புத்தனம், தூக்கமில்லாத கண்கள் மற்றும் இனம் புரியா கோபம். அவர்களுக்குள் ஒரு சிறுவன் ஒளிந்திருக்கிறான்.

மென்மஞ்சள் வெயிலில் உன் நினைவுகளை வண்ணம் தீட்டும் மேங்களிடம் பதுக்கி வைத்தாலும் கோபத்தை அந்நியன் யாராவது ஓருவனிடம் கொடுத்தும் வாங்கியும் படுக்கையில் அதை அழுத்தி தூங்க பழகி இருக்கிறேன்.

இருளின் ஊடாக குருதி மழையில் நனைந்து கிடக்கிறோம் நாங்கள் இருவரும். அவள் இதழோரம் கொஞ்சம் மிச்சமிருக்கிறது அவளால் கொல்லபட்டவனின் இரத்தம்.

சருகுகள் கூட விட்டு போன நிலப்பரப்பில் பட்டு போன மரம் போல அதன் காய்ந்த பட்டை போல அவன் கிடக்கிறான். கேள்விகுறி போல கிடக்கிறது அவன் உடல். முதுமையும் காயங்களும் உடலெங்கும்.