Category: கவிதைகள்

இருளில் ஆயிரக்கணக்கானோர் கூட்டம்! நடுவில் நெருப்பு வளர்த்து பெருகுது சத்தம்! யார் யாரோ யாரை யாரையோ எறிகிறார்கள் தீக்குண்டத்தில்!

இருளிலே இருளோடு இருளாய் இருந்தான். அவனது கர்ஜனை ஓயும் வரை நாங்கள் மதிலோடு ஒண்டியிருந்தோம்.

களவாடி பகிர்ந்துண்ட நினைவுகள் கல்மழை நெஞ்சில் விழ பயந்து ஓடிய கணங்கள் மழை நீரோடிய மெல்லிய மணலை சுவைத்த பாதங்கள் களிமண்ணில் பானைகள் வடித்தும், வயலில் நாற்று நட்டும், துண்டுகளில் சடை வளர்த்தும் திரிவதாக கனவுகள்

இந்தக் கணம். இதை என் கனவுகளில் பார்த்திருக்கிறேன். மென்பனியில் வரைகோடாய் நீ தெரிவதை போல ஆழ்மனதில் இது எங்கோ எனக்கு தெரிந்தபடியே தான் இருந்திருக்கிறது.

அதிசயம் தான். சடசடவென பெய்யும் மழையில் உடல் எங்கும் உள்ளுக்குள்ளாக வியாபிக்கிறது ஈரம். கைகளில் மட்டுமே நீர். எப்படி சுழற்றினாலும் மாற்றமில்லை.

நெரிசல் மிகுந்த டீக்கடையோரம் கால்களை பார்த்தவாறு ஒரு மூலையில் அமர்ந்து பத்து ரூபாய் நோட்டுகட்டுக்களை எடுத்து ஒவ்வொரு நோட்டாய் கிழித்து போட தொடங்கினேன்.

என்னவனின் முத்தங்கள் இப்போது சுவைப்பதே இல்லை. இமை மூடுவதும் இல்லை. அவன் கண்களின் படபடப்பினை உணர்ந்த பிறகு ஒவ்வொரு முறையும் ஏமாற்றத்துடனே இதழ்களை துடைத்து கொள்கிறேன்.

முதலில் அது யதேச்சையானது என நினைத்தேன். நான் செல்லுமிடங்களில் எல்லாம் அவன் இருப்பதை பார்த்தேன். நீல நிற ஜீன்ஸும் வெள்ளை நிற சட்டையும் வெண் கண்ணாடியுமாய் அவன் அழகானவனாய் இருந்தான்.

அவளிடம் அவன் அறுபது வினாடிகள் தான் பேச முடிந்தது. அவள் கை கொடுத்து பிறகு விடைபெற்று விலகி நடந்தாள் பதற்றத்தோடு.