Category: கவிதைகள்

என்றோ ஒரு நாள் யாரோ ஒருவர் மரத்தின் மீது எறிந்துச் சென்ற கருநீல நெடிய வயர் ஒன்று மரத்தோடுப் பிணைந்து தண்டோடுச் சுற்றி பட்டைகளோடுக் கலந்து பழுப்பாகி போனது. இளவேனில்காலத்தின் தொடக்க நாளொன்றில் அந்த வயரினுள் இருந்து முளைத்தது ஓர் இலை.

மனதிற்குள் ஒரு காட்சி உருவானது. …உருவாக்கினேன். அறை. …நெடிய அறை. எதிர்பக்க சுவர் விலகி செல்கிறது….

புல் பூண்டற்ற பாலையில் திசைகளற்ற அந்தச் சமவெளியில் நடந்து கொண்டே இருக்கிறேன் நகர மறுக்கும் நிலம் மீது.

அது என் மூளையைச் சாப்பிட முயல்கிறது. அதை என்னால் உணர முடியும். அதன் சாத்தான் தன்மையை .