Category: கவிதைகள்

அழிவு பெருங்கணத்தை காண வியர்வை வாசத்தை பொருட்படுத்தாது காத்திருக்கிறார்கள். சிலர் கூட்டநெரிசலால் கால் தவறி வெடிமருந்தில் விழுந்து புதைந்து போகிறார்கள்.

இருள் கிழிந்து ஒரு நட்சத்திரம் விழுந்தாற் போல விழுந்த விண்கல்லை கண்டு

சுற்றி இறைந்து கிடந்த காதல் கடிதங்களில் இருந்து உயிரற்ற வார்த்தைகள் உதிர்ந்து கொண்டே இருந்தன கண்ணீரை போல.

என்னை கொல்வதற்கு ஆயுதங்களை கொண்டு வரவில்லை. கண்களாலே கொல்ல முடியுமென நினைத்தாள் போலும்.

எல்லாரும் கால்களை தூக்கி தப்பிக்க நினைப்பதும் யாருடைய இரத்தமோ யார் யாரோ மீதெல்லாம் பரவி கிடப்பதும்…!

மேல் மூட்டையை பிரிக்கவும் கொட்டி விழுந்து தரையில் பரவிய அரிசி போல்

கலைந்த தலைமுடி, விரித்த கைகள், திறந்த மார்புகள், மிருகத்தனமான அலறல், பார்வையில் தாங்க முடியா வீரியம்.

முதலாளி தன் மனைவிக்கு வாங்கி கொடுத்த முத்துச்சரத்தில் உதிர வாசம்!

உடலில் இன்னும் அவனது கை விரல் மேய்ந்து கொண்டிருப்பதாய் தவிப்பிருந்தது. இன்று அவனது பிடி உறுதியாக இருந்தது.

கூட்டத்தின் வியர்வை வாசத்தில், புரியாத பாஷை கூச்சல்களில் யார் செவிக்கும் கேட்காத வசனங்கள் காற்றில் மிதந்து செல்வதை பார்த்தேன்.