Tag: கவிதை

வெளுத்த இரவு. நான் பதுங்கியிருக்கவில்லை; ஒளிந்திருக்கவில்லை; நின்று கொண்டிருக்கிறேன்.

மின்சாரம் இல்லை வழக்கம் போல. காற்றே இல்லாதது போலிருக்கிறது இந்த அடுக்குமாடி குடியிருப்பிற்குள். ஆங்காங்கே பேட்டரி விளக்குகள் மங்கலாய் எரிந்தபடி.

பெரிய தூங்குமூஞ்சி மரம். கவனித்து பார்த்தால் தான் தெரியும் மரத்தில் திருடன் ஒருவன் கட்டப்பட்டு இருப்பது. மரத்தின் நிறமாய் மாறி விட்டன கயிறும் திருடனும்.

பாரம் தரும் வலி. கூட்டத்தின் ஆர்ப்பரிப்பு தரும் சோகம். பல நூறு பார்வைகள் தாக்குவதால் வரும் தடுமாற்றம்.

இலைகளின் சலசலப்பு போல சில பேச்சரவம். மற்றப்படி நிரம்பி நின்றிருக்கும் நீர்நிலைப் போல பேரமைதி.

பெல்ட் உயரும் போது அது நரியின் வால். தயாராகும் போது அது பயந்து உறைந்து அடுத்த நகர்தலில் தீண்டுவதற்குத் தயாராகும் பாம்பு.

சற்று முன்பு பெய்த மழையின் பளபளப்பில் ஓர் இரயில் நிலையம். ஈரத் தரை விரிந்து கிடந்த பிளாட்பார்மில் சோகமுடன் அமர்ந்திருக்கிறாள் அந்தப் பெண்.

இந்தக் கணம் இன்பமாய் இருக்கிறது. வழியும் சிகரெட் புகை உடலில் எங்கோ கீதமிசைக்கிறது. இசையின் மயக்கத்தில் நடனமாடுகின்றன நரம்புகள். சூடாய் இறங்கும் தேனீர் பானம் உடலிற்குள் இளம் மழையின் அரவணைப்பு.