• கருணாநிதி மீண்டும் கோரிக்கை
    நேற்று அண்ணா நூற்றாண்டு நிறைவு விழாவில் தமிழக முதல்வர் கருணாநிதி மீண்டும் மாநில சுயாட்சி பற்றி பேச்சை எடுத்து இருக்கிறார். தி.மு.கவின் தொடக்க காலத்தில் மாநில சுயாட்சி முக்கிய கொள்கையாக இருந்தது. ஆனால் அதன் பிறகு அதை அப்படியே மறந்து விட்டார்கள். எப்போதாவது இது போல கருணாநிதி மட்டும் இதை எங்காவது சொல்லி டெல்லிக்காரர்கள் வயிற்றில் புளியை கரைப்பார். ஆனால் இது வெறும் பூச்சாண்டி விஷயம் என இப்போது எல்லாருக்கும் தெளிவாகி இருக்கும்.

    மாட்டி கொண்ட பிரணாப்
    பாவம், பிரணாப் முகர்ஜியும் மேடையில் மாட்டி கொண்டார். 1970-ம் ஆண்டு தமிழகம் வந்த பிரணாப் எப்படி எல்லாம் அன்று மாநில சுயாட்சிக்காக வாதிட்டார் என்பதை கருணாநிதி நேற்று மேடையில் பேசிய போது பிரணாப் அதை கேட்டு அமைதியாய் இருந்தார் என்கிறார்கள் நேரில் பார்த்தவர்கள்.

    “அன்று நாம் சேர்ந்து போராடினோம். இன்று நீங்கள் கொடுக்கிற இடத்தில் இருக்கிறீர்கள்,” என்று கருணாநிதி பேசியது பிரணாப்பிற்கு ஏண்டா இங்க வந்தோம் என்கிற எண்ணத்தை உண்டு செய்திருந்தாலும் ஆச்சரியபடுவதற்கில்லை.

    மாநில சுயாட்சி எளிதாக கிடைக்கும் கனியல்ல
    கருணாநிதி மேடையிலே கேட்டார், பிரணாப் உடனே வழங்கினார் என்கிற மாதிரியான சுலபமான விஷயமில்லை இது. காஷ்மீருக்கு கொடுக்கபட்ட சிறப்பு அந்தஸ்தினையே கேள்வி கேட்கும் கட்சிகள் டெல்லியில் இருக்கும் சூழலில் மாநில சுயாட்சி என்கிற வார்த்தைகள் கூட அங்கு மற்றவர்கள் பேச தயங்கும் வார்த்தைகள் தாம். டெல்லியில் இருக்கும் Paranoia அப்படி.

    ஒரு காலத்தில் இந்தி எதிர்ப்பு, பிரிவினை கோரிக்கை என படுசூடாக இருந்த தமிழகத்தை இன்றும் டெல்லி உளவுதுறை ஒரு சந்தேக கண்ணோடு தான் பார்க்கிறார்கள். சமீபத்தில் ஈழத்தில் அதிகரித்த இனபடுகொலைகளுக்கு பிறகு தமிழகத்தில் எழுந்த ஆதரவு அலை மீண்டும் டெல்லிக்காரர்கள் மனதில் சந்தேக விதைகளை தூவி சென்றன. நார்மல் டெல்லிக்காரன் இன்றும் மதராஸ்காரர்கள் ரயில்வே போர்டில் ஹிந்தியை தார் பூசிய அழித்த அன்றைய நாளிதழ் புகைப்படங்களை மறக்கவில்லை.

    மாநில சுயாட்சி என்பது தேவையா?
    ஒரு கட்டுரை நினைவிற்கு வருகிறது. பாடப்புத்தகத்திலே படித்தது. குன்றக்குடி அடிகளார் எழுதியது என்று நினைக்கிறேன். ஓர் உலகம், ஒரு நாடு என்று தலைப்பு. அதாவது உலகத்தில் உள்ள எல்லா நாடுகளையும் இணைத்து ஒரே நாடாக மாற்றினால் என்னென்ன நன்மைகள் கிடைக்கும் என எழுதியிருந்தார். இராணுவத்திற்கு செலவாகும் பணத்தினை மிச்சம் பிடித்தாலே வறுமையை இல்லாமல் ஆக்கி விடலாம் என்பது போல எழுதியிருந்தார். ஆனால் இது படிப்பதற்கு உகந்த விஷயமாக இருந்தாலும், நடைமுறையில் இன்னும் சில நூற்றாண்டுகளுக்கு சாத்தியமாகுமா என்பது கேள்வி குறியே.

    வருங்காலத்தில் இருக்கிற நாடுகள் மேலும் உடைவதற்கான வாய்ப்புகளே அதிகம் என எங்கோ படித்த நினைவு இருக்கிறது. அதற்கு ஏற்றாற் போல உலக நாடுகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்தபடி இருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாட்டிலும் எதாவது ஒரு பிரிவினை கோரிக்கை இன்னும் உயிர்ப்புடனே இருக்கிறது.

    அதிகார பரவலாக்கம்
    Decentralized power என்பதற்கு தான் நான் ஆதரவு தெரிவிப்பது. மத்திய அரசும் அதிகளவு அதிகாரம் கொண்டிருக்க கூடாது. அது போல மாநில அரசும் அதிக அளவு அதிகாரம் வைத்திருக்க கூடாது.

    அதிகார பரவலாக்கம் குறித்த எனது முந்தைய பதிவு வோட்டு போடுவது மட்டும் தான் ஜனநாயக கடமையா?

    உள்ளாட்சி அமைப்புகள் தன்னாட்சி அமைப்புகளாக செயல்பட வேண்டுமென நமது அரசமைப்பு சட்ட உறுப்பு 40-ன் மூலம் அரசு கொள்கையினை நெறிபடுத்தும் கோட்பாடு (Directive principles of state policy) சொன்னாலும் இன்று யதார்த்தத்தில் உள்ளாட்சி அமைப்புகள் பல் பிடுங்கபட்டவைகளாக அதிகாரங்கள் அற்றவையாகவே உள்ளன. உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கு அதிக அதிகாரம் தரும் விஷயத்தையே இன்னும் தமிழக அரசு பயத்துடன் அணுகி கொண்டிருக்கிறது.  எங்கே இது டெல்லிக்கு மீண்டும் வலு சேர்க்குமோ என்கிற பயம் தான் இதற்கு காரணமாக இருக்கலாம்.

    என்னை கேட்டால், மாநில சுயாட்சியா தேவையா என்றால் கட்டாயம் தேவை என்பேன். ஆனால் மத்திய அரசு மாநில அரசிற்கு அதிகாரத்தை தருவது போல மாநில அரசு உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கு அதிகாரத்தை தர வேண்டும்.

    இன்னும் இதை விரிவாக்கி பார்த்தால் உலகமே ஒரு நாடாக மாறினால் கூட இது போன்ற decentralized power bodies தான் அதனை வலுபடுத்தும் என தோன்றுகிறது. அதிகார பரவலாக்கமே உண்மையான ஜனநாயகத்தை கொண்டு வரும். அப்போது தான் சாதாரண குடிமகனும் ஜனநாயகத்தால் பலனடைவான்.

    நீங்கள் மாநில சுயாட்சி பற்றியும் அதிகார பரவலாக்கம் பற்றியும் என்ன நினைக்கிறீர்கள். உங்கள் கருத்துகளை கமெண்ட்டில் எழுதுங்கள்.

    நன்றி

    படம்: தமிழ் விக்கிபீடியா


  • எதிர்படும் ஒவ்வொருவரின் கண்களிலும்
    ஒளிந்திருக்கிறது
    கார்முகிலென சோகம்.

    புன்னகையால் அவர்கள் தங்களது துயரத்தை
    மறைக்க முயல்கிறார்கள்.
    எனினும் அது எப்போதும் சாத்தியபடுவதில்லை.

    வெளிவரும் அரிய கணங்களில்
    ஒருவரது சோகம்
    மற்றவரையும் தொற்றி கொள்கிறது.
    அதனோடு குண்டூசிகளாய் குத்துகின்றன
    ஏன் ஒளித்து வைக்கிறீர்கள் என்கிற
    துன்பம்.


  • வெற்றியின் களிப்பு ஒரு போதை. தன்னை தானே மறக்க வைத்து, அதிகமான தேனை அருந்திய வண்டாக, மயக்கமாய் சுற்றி வர செய்கிற விஷயம்.

    1945-ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் 14ம் நாள். அமெரிக்க அதிபர் ட்ரூமென், ஜப்பான் தோல்வியை ஏற்று சரணடைந்ததை அடுத்து அன்று காலை ஏழு மணிக்கு அதிகாரப்பூர்வமாக இரண்டாம் உலக போர் முடிவிற்கு வந்ததை அறிவித்தார். போர் வெற்றி அமெரிக்கா நாடெங்கும் கொண்டாடபட்டது. நாடு ஜெயித்து விட்டதே என்கிற எண்ணம் ஒரு புறம். இனி இந்த போர் முடிவிற்கே வராதா என்று கடந்த ஏழு வருடங்களாய் உலகை உலுக்கி கொண்டிருந்த அசுர நிகழ்வு முடிந்து விட்ட மகிழ்ச்சி. படைவீரர்கள், அவர்களது குடும்பத்தினர் என எல்லாரும் அளவுகடந்த சந்தோஷத்தில் இருந்தனர்.

    அமெரிக்காவின் முக்கிய நகரமான நியூ யார்க் நகரத்திலும் வெற்றி எல்லா இடங்களிலும் கொண்டாடபட்டு கொண்டிருந்தது. இராணுவ வீரர்கள் அளவிற்கு அதிகமாக மதுவை குடித்து விட்டு நகரமெங்கும் சுற்றி கொண்டிருந்தார்கள். ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட் என்கிற புகைப்படக்காரர் வீதிகளில் மிதக்கும் புகழ் போதையையும் அதன் விளைவாய் மக்கள் என்றுமில்லாமல் வித்தியாசமான கொண்டாட்டங்களில் ஈடுபட்டு இருப்பதையும் புகைப்படமாக எடுத்தபடி இருந்தார்.

    “[நியூ யார்க் நகரத்தின்] டைம்ஸ் ஸ்கோயரில் புகைப்படம் எடுத்து கொண்டிருந்தேன். கடற்படையை சார்ந்த ஒரு மாலுமி சாலையில் முரட்டுதனமாய் ஓடி வந்து கொண்டிருப்பதை பார்த்தேன். கண்ணில் படுகிற அத்தனை பெண்களை அவன் இழுத்து முத்தமிட்டு கொண்டிருந்தான். வயதான பெண்ணா? ஒல்லியா? குண்டா? இதை பற்றி எல்லாம் எந்த அக்கறையும் இல்லாமல் அவன் தன் கண்ணில் படுகிற ஒவ்வொரு பெண்ணையும் அணைத்து முத்தமிட்டான். நான் அந்த காட்சியை புகைப்படம் எடுப்பதற்காக அவனுக்கு முன்னால் ஓடி கொண்டு இருந்தேன். ஆனால் சரியான சூழல் அமையவில்லை. ஒரு நொடி பொழுதில் வெள்ளையாய் எதோ அவனிடம் சிக்கியிருப்பதை கண்டேன். நான் உடனடியாக திரும்பி, அந்த மாலுமி ஒரு [இளம் நர்ஸ்] பெண்ணை முத்தமிட்ட அந்த நொடியை புகைப்படம் எடுத்தேன். அந்த பெண் கறுப்பான உடை அணிந்து இருந்திருந்தால் நான் அந்த காட்சியை புகைப்படமாய் எடுத்திருக்கவே மாட்டேன். அல்லது அந்த மாலுமி வெள்ளை உடை அணிந்திருந்தால் இந்த புகைப்படம் சாத்தியமாகி இருக்காது. நான் நான்கு புகைப்படங்கள் எடுத்தேன். ஒன்று தான் திருப்தியாக இருந்தது. மற்றவற்றில் மாலுமியின் உருவம் சரியானபடி பதிவாக இல்லை.” – புகைப்படக்காரர் ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட்

    ஒரு வாரம் கழித்து லைப் பத்திரிக்கையில் இந்த புகைப்படம் வெளியானது. வெற்றி என பெயரிட்டு பிரத்யேக பனிரெண்டு பக்க புகைப்பட சிறப்பிதழில் வெளியான இந்த புகைப்படம் உடனே புகழ் பெற்றது. இந்த சிறப்பிதழில் இந்த புகைப்படத்துடன் மேலும் சில முத்தக்காட்சிகள் வெவ்வேறு நகரங்களில் வெற்றி கொண்டாடங்களின் போது எடுக்கபட்டவை பிரசுரிக்கபட்டு இருந்தன. அடுத்த நாளே நியூ யார்க் டைம்ஸ் நாளிதழில் புகைப்படக்காரர் ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட் எடுத்த அதே காட்சியை இன்னொரு புகைப்படக்காரர் எடுக்க புகைப்படம் பிரசுரமானது. ஆனால் இந்த புகைப்படம் ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட்டின் படமளவு புகழ் பெறவில்லை. காரணம் இதில் வெளிச்சம் சற்று குறைவாக இருந்தது, அதோடு நியூ யார்க் டைம்ஸ் ஸ்கோயர் இதில் தெளிவாக இடம் பெறவில்லை. மாலுமியும் நர்ஸூம் முழுமையாக தெரியவில்லை.

    ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட் எடுத்த இந்த புகைப்படம் அவருக்கு மிகப்பெரிய புகழை பெற்று தந்தது. 1995-ம் ஆண்டு அவர் இறக்கும் வரை அவர் புகழ் பெற்ற புகைப்படக்காராக கருதபட்டார். அவர் போகுமிடமெல்லாம் மக்கள் அவரிடம் இந்த புகைப்படத்தின் பிரதியில் அவரது கையெழுத்தை பெற்று கொண்டார்கள். பில் கிளிண்டன் அமெரிக்க அதிபராக இருந்த போது அவரையும் அவரது குடும்பத்தாரையும் பிரத்யேகமாக புகைப்படங்கள் எடுத்து கொடுக்குமளவு அவரது செல்வாக்கு உயர்ந்திருந்தது. தற்போது கொலம்பிய பல்கலைகழகம் இவரது பெயரில் சிறந்த பத்திரிக்கை புகைப்படங்களுக்கு விருது வழங்குகிறது.

    சரி, புகழ் பெற்ற இந்த புகைப்படத்தில் இருக்கும் இந்த மாலுமியும் நர்ஸும் யார்? ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட் அன்றைய அவசரத்தில் அவர்களை பற்றிய எந்த குறிப்பும் எடுத்திருக்கவில்லை. 1980-ம் ஆண்டு ஆல்பிரட் எய்ஸ்டென்ட்டை எடித் சைன் என்கிற பெண் தொடர்பு கொண்டார். படத்தில் இடம் பெற்றிருக்கும் நர்ஸ் நான் தான் என்றார்.

    இதனையடுத்து லைப் பத்திரிக்கை 1980-ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் இதழில் இந்த புகைப்படத்தில் இருக்கும் மாலுமி தங்களை தொடர்பு கொள்ளும்படி அறிவித்தது. இதனை தொடர்ந்து இந்த புகைப்படத்தில் இடம் பெற்றது நாங்கள் தான் என சொல்லி மூன்று பெண்கள், பதினொரு ஆண்கள் வந்தார்கள். முதலில் வந்த எடித் சைன் தான் அந்த நர்ஸ் என பரவலாக நம்பப்படுகிறது. ஆண்களிடையே இந்த மாலுமி நான் தான் என அப்போது யாராலும் உறுதியாக நிருபிக்க முடியவில்லை. என்றாலும் 2007-ம் ஆண்டு கிளன் மெக்டப்பே என்கிற புது நபர் நான் தான் அந்த மாலுமி என அறிவித்தார். தடயவியல் அறிவியல் துறையில் உள்ள அறிஞர் ஒருவரும் கிளன் மெக்டப்பே தான் அந்த மாலுமியாக இருக்க வாய்ப்புண்டு என்று பலத்த நவீன தொழில்நுட்ப ஆய்விற்கு பின் அறிவித்தார்.

    2007-ம் ஆண்டு நூற்றுக்கு மேற்பட்ட ஜோடிகள் ‘வெற்றி’யை நினைவுபடுத்த இந்த புகைப்படத்தில் இருந்த காட்சியை மீண்டும் ஒரு முறை நிஜமாக்கினார்கள்.

    பல புத்தகங்கள், திரைப்படங்கள் என உலகப்புகழ் பெற்ற இந்த புகைப்படம் இன்றும் வெற்றியின் களிப்பை கவித்துவமாய் உணர்த்தியபடி இருக்கிறது.

    உலகப் புகழ் பெற்ற புகைப்படங்களின் பின்னணியில் உள்ள உணர்ச்சிமிகு உண்மை கதைகள் அனைத்தையும் வாசியுங்கள்.


  • இன்று கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் [சிபிஎம்] பிருந்தா காரத் உத்தபுரம் கிராமத்திற்கு சென்றார். அதற்கு முன்பு காலையில் காவல்துறையினர் அவரையும் அவருடன் இருந்த காம்ரேடுகளையும் முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாக கைது செய்து இருக்கிறார்கள்.

    உத்தபுரம் கிராமத்தில் நிலவும் பிரச்சனை பற்றி அறியாதவர்கள் இங்கே படிக்கவும்.

    சமீப காலமாக காம்ரேடுகள் தமிழகத்தில் மட்டுமல்ல, இந்தியா முழுக்க தலித் பிரச்சனைகளில் அதிக அக்கறை காட்டி வருகிறார்கள். முக்கியமாக சிபிஎம் கட்சியினர். உத்தபுரம் கிராமம் விஷயத்தில் கூட பிரகாஷ் கரத் தொடங்கி பலர் அதிக ஆர்வம் காட்டி வருகிறார்கள். இது கட்டாயம் பாராட்டபட வேண்டிய விஷயம். என்றாலும்…

    கம்யூனிச கட்சிகளில் சாதி பாகுபாடு பல ஆண்டுகளாக இருக்கிறது என பல சமயங்களில் பல தலித் நல ஆர்வலர்கள் சுட்டி காட்டி இருக்கிறார்கள். காலம் காலமாக உயர்சாதியினர் மட்டுமே கட்சியின் உயர் பொறுப்புகளை பிடித்து இருந்தார்கள் என சொல்லபடும் குற்றசாட்டை அவ்வளவு எளிதில் புறந்தள்ளி விட முடியாது. அப்படி இருக்க இன்று கட்சி நலிவுறும் சமயத்தில் தனது பிடியை இறுக்கி கொள்ள இந்த வகை நடவடிக்கைகளில் காம்ரேடுகள் ஆர்வம் காட்ட தொடங்கி இருக்கிறார்களா என்கிற கேள்வி எழுப்புவதில் தவறு ஒன்றும் இல்லை. அப்படியல்ல இன்று தலித் மற்றும் சாதி பாகுபாடு பற்றிய உணர்வு அதிகரித்து உள்ளது, அதனுடைய வெளிபாடு இது என்று கூட காம்ரேடுகள் இதற்கு தன்னிலை விளக்கம் சொல்லக்கூடும். காரணங்கள் எதுவாய் இருந்தாலும் இத்தகைய போக்கினை இவர்கள் இதற்கு முன்னரே செய்து இருந்தார்கள் எனில் கட்சியின் சரிவை கொஞ்சமாவது கட்டுபடுத்தி இருக்கலாம்.

    காம்ரேடுகளின் ஆர்வம் ஒருபுறம் இருக்கட்டும், உத்தபுரம் பற்றி பிருந்தா காரத் சொன்ன ஒரு விஷயம் கவனிக்க வேண்டியதாய் இருக்கிறது.

    “திமுக தலித்களின் நலனை காக்க முற்றிலுமாய் தவறி விட்டது. தலித்களுக்கு சமமான வசதிகளை ஏற்படுத்தி தருவதற்கு பதில் அவர்களுக்கு தனி வசதிகளை ஏற்படுத்தி அவர்களை பாகுபடுத்தி விட்டது,” என்று குற்றம் சாட்டியிருக்கிறார் பிருந்தா காரத்.

    அவர் சொன்னது உண்மை தான். உத்தபுரத்தில் இன்று தனி தனி பள்ளிகூடங்கள், தனி ரேஷன் கடை என அரசாங்கம் ஏற்படுத்தி இருப்பது உண்மை. அரசாங்கத்தை பொறுத்தவரை இந்த பிரச்சனைக்கான நிரந்தர தீர்வினை விட இது உடனே பற்றி எரிய கூடாது என்பதிலே அதிக அக்கறை இருக்கிறது. இதனாலே கூட இந்த கிராமத்தினை பற்றிய செய்திகள் வெளிவர தொடங்கி ஒரு வருடத்திற்கு மேலாகியும் [1989ம் ஆண்டில் இருந்தே மோதல்கள் நடக்கின்றன] இன்னும் தீர்வு அல்லது தீர்விற்கான பாதை புலனாகவில்லை.

    கவனிக்கபட வேண்டிய மற்றொரு விஷயம், காவல்துறையினர் இன்று ஏன் காம்ரேடுகளை கைது செய்ய வேண்டும். கலவரம் வராமல் தடுக்கவாம். பேராசிரியர் அ.மார்க்ஸ் எழுதிய விஷயம் தான் இப்போது நினைவிற்கு வருகிறது. ஊரில் காலம் காலமாக சாதி பாகுபாடு இருக்கும். தலித்களை கேவலமான நிலையில் வைத்து இருப்பார்கள். திடீரென அரசியல் ரீதியாக விடுதலை சிறுத்தைகள் அமைப்பின் மூலம் அங்குள்ள இளைஞர்கள் சிலர் சலசலப்பை ஏற்படுத்த தொடங்குவார்கள். கிராமத்தில் கேள்விகள் எழுப்பப்படும் போது பிரச்சனைகளும் அதனுடன் எழுவது உண்மை தானே. அப
    ்போது காவல்நிலையத்திற்கு நீங்கள் போனால், “ஊரு அமைதியா தான் இருந்தது. இந்த விடுதலை சிறுத்தைங்க வந்தாங்க, ஊருல அமைதி கெட்டுச்சி,” என்று சலித்து கொள்வார்கள்.

    இங்கு யாருமே நிரந்தர தீர்விற்கு முனைவதில்லை. முக்கியமாக அரசாங்கம் தன்னளவில் இப்போதைக்கு பிரச்சனை இல்லாமல் இருந்தால் போதும் என நினைக்கிறது. இதனால் பல பிரச்சனைகள் தீர்வதற்கு பதில் என்றாவது வெடிப்பதற்கு நெருப்பு கங்குகளுடன் தயாராக இருக்கின்றன. உத்தபுரம் அதில் ஒன்று. 

    நன்றி

    முதல் படம்: தி ஹிந்து
    இரண்டாவது படம்: rediff news


  • கோலி குண்டுகளாய் இரு சக்கர, நான்கு சக்கர வாகனங்கள்
    உருண்டோடும் பரந்த நகரத்து சாலை.
    எப்போதும் போல  இப்போதும் டிராபிக் ஜாம்.

    இந்த முறை காரணம் ஒரு கிழவி.
    பொறுமையில்லாமல் ஹாரண் ஓலி அலறுகிறது.
    சாலையை கடக்க வந்த கிழவி சாலையிலே அமர்ந்து விட்டாள்.
    பல பேர் கத்தி கொண்டிருக்கிறார்கள்.

    பைத்தியமா அவள்?

    சாலையில் என்னவோ செய்து கொண்டிருக்கிறாள்.
    அவளருகே அறுந்து போன மஞ்சள் பை.
    சாலையில் பையிலிருந்து கொட்டிய அரிசி.
    வசையொலி கூடியபடி இருக்கிறது.
    அரிசியை அள்ளி மீண்டும் பையினுள் திணித்து விடும்
    முனைப்பில் இருக்கிறாள் கிழவி.


  • ப.சிதம்பரம் ஏற்கெனவே கோட்டிட்டு காட்டினார். இப்போது இங்கிலாந்து தொடங்கி மற்ற உலக நாடுகளும் தங்களுடைய எண்ணத்தை வெளிபடுத்த தொடங்கி விட்டனர்.

    நடராஜா. விடுதலை புலிகள் அமைப்பின் முன்னாள் உறுப்பினர். இங்கிலாந்தில் வசித்து வரும் இவரை அந்நாட்டு அரசாங்கம் பலவந்தமாக இலங்கைக்கு அனுப்ப முயற்சித்தது. இலங்கை மண்ணில் கால் வைத்தால் தனது உயிருக்கு எந்தவித பாதுகாப்புமில்லை என இவர் மன்றாடியும் பயனில்லை. இறுதி முயற்சியாக இவர் அங்கு உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார். அதன் காரணமாக இவரை இலங்கைக்கு அனுப்பும் முயற்சிகள் தற்காலிகமாக நிறுத்தி வைக்கபட்டு இருக்கிறது.

    தனக்கு நேர்ந்தது போல பல தமிழர்களுக்கு இந்த பலவந்தமான வழியனுப்பு விழா நடந்திருக்கிறது என நடராஜா குற்றம் சாட்டுகிறார். இந்த வருடம் ஜூலை மாதம் மட்டும் பனிரெண்டு தமிழர்கள் இப்படி நாடு கடத்தபட்டதாக மேற்கு லண்டனில் உள்ள தமிழ் அமைப்பை சார்ந்த நகுலேந்திரன் என்பவர் பிபிசியில் குற்றச்சாட்டு எழுப்பி இருக்கிறார்.

    இலங்கையில் நடைபெறும் அரசு பயங்கரவாதத்தை கண்டிக்கும் நாடுகளில் ஒன்றான இங்கிலாந்திலே இப்படியான ரகசிய வேலைகள் இலங்கை அரசின் பழி வாங்குதலுக்கு சாதகமாக நடக்கிறது என்றால் இலங்கையின்  நேச நாடுகளில் நிலைமை எப்படி இருக்கும் என சொல்லவே வேண்டியதில்லை.

    ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் அகதிகளுக்கான அமைப்பு சமீபத்தில் வெளியிட்ட அறிக்கை ஒன்றில் இலங்கையில் போர் ஓய்ந்து விட்டதென்றாலும் இன்னும் அங்கு நிலைமை சீராகவில்லை, எனவே அகதிகளை அங்கே உலக நாடுகள் திரும்ப அனுப்ப வேண்டாமென சொல்லி இருக்கிறது. இலங்கையில் உள்ள முகாம்களில் இன்னும் பல இளைஞர்கள் காணாமல் போய் கொண்டிருக்கிறார்கள். இச்சூழலில் பலவந்தமாக இலங்கைக்கு திரும்ப அனுப்பபடும் தமிழர்களின் கதி என்னவாகும் என சொல்லி தெரிய வேண்டியதில்லை.

    புகைப்படம்: கொழும்பு விமான நிலையம். (நன்றி: bloomberg.com)


  • மழை தூறல் என்னை பதைபதைப்பிற்கு உள்ளாக்குகிறது.
    சட்டை பையில் இருக்கும் காகித தாளினை
    கைகளால் காப்பாற்றுவதற்கு யத்தனிக்கிறேன்.

    என்னை பயமுறுத்துவதற்காகவே
    மழை சடசடவென பெய்வதும் பிறகு நிதானிப்பதுமாய்
    விகாரமாய் சிரிக்கிறது.

    தைல மரக்காட்டில் தன்னந்தனியாய்
    பயத்தோடு நடக்கும் போது
    பின்னால் யாரோ தொடர்வது போல
    ஒரு நிழல் என் மனக்கண்ணில் என்னை தொடர்கிறது.

    இருட்டுவதற்கு முன் இந்த காகித தாள்
    அந்த நகரத்தில் கை மாற வேண்டும்.
    இல்லையெனில் – அதை நினைத்தே பார்க்க முடியாது.
    அந்த எண்ணமே என் உடலை நடுநடுங்க வைக்கிறது.

    திசையினை அனுமானித்து
    நகரத்தின் பக்கமாய்
    எனது நடையினை வேகபடுத்துகிறேன்.
    கைகள் அன்னிச்சையாக சட்டைபையினை தடவுகின்றன.

    மழைநீர் அந்த காகிதத்தில்
    மையினை கரைத்து
    எழுத்துகளை அழித்து இருக்குமோ?

    அந்த எண்ணம் மனதில் கலக்கத்தை உண்டாக்கும்
    அதே நேரம்
    அருகாமையில் தாங்கவியலா துர்வாசனை.
    புதர்களுக்கு பக்கத்தில் ஒரு நாய் செத்து கிடக்கிறது.
    ஒரு மணி நேரத்திற்கு முன் நான் பார்த்த அதே காட்சி.
    பாதை மாறி மீண்டும் வந்த இடத்திற்கே
    வந்து நிற்கிறேன்.

    சூரிய அஸ்தமனம் தொடங்குகிறது.


  • பெருவெள்ளமாய் மழை பொழுதுகள்
    நம்மை ஆட்கொண்டிருக்கும் நாட்கள் இவை.

    எனது மூக்கிலிருந்து
    மீண்டும் இரத்தம் சொட்ட தொடங்கி விட்டது.
    கை நகங்களின் நிறம்
    மாறி கொண்டிருப்பதை பார்க்கிறேன்.
    பனி போர்த்திய கார் கண்ணாடி போல
    எனது பார்வை திறன் மங்கி கொண்டிருக்கிறது.

    சிறு செயல்கள் கூட
    மிக மெல்ல மிக மெதுவாக நடப்பதாக பிரமை.
    பெரும்பாலான சமயம் கண்களை திறந்தபடி
    நான் கனவு கண்டு கொண்டிருக்கிறேன்.
    கனவுகளிலும் இப்போது அது வந்து கொண்டிருக்கிறது.
    ஒவ்வொரு முறையும்
    மனம் மீண்டும் யதார்த்திற்கு திரும்பும் போது
    அதை பார்த்து கொள்கிறேன்.
    கறுப்பு பளபளப்பு மட்டும் தெரிகிறது.
    அசைவுகளே இல்லை வழக்கம் போல.

    எப்போதும் தீண்டும் என தெரியாது
    ஆனால் அவ்வபோது என்னை தீண்டி கொண்டே இருக்கிறது.

    மரணத்தை போல அசைவுற்று இருக்கும் அதனை
    பார்த்து கொண்டே இருக்கிறேன்.


  • வறுத்தாலும் சரி,
    கரித்து கொட்டினாலும் சரி,
    நக கண்களை பிடுங்கினாலும் சரி,
    உண்மை கசப்பானது தான்.

    நாம் வேறு மாதிரி தான் நினைத்து இருந்தோம்.
    நம்முடைய கடைசி ஆசை அதுவாக தான் இருந்தது.
    நம்முடைய துன்பங்களை சுமக்கும் போதெல்லாம்
    அது தான் நம்முடைய உந்து சக்தியாக இருந்தது.

    ஆனால் உண்மை அதுவல்ல.
    யதாரத்தம் வேறு மாதிரியாக தான் இருக்கிறது.
    அவர்களுக்கு நம்மை பற்றி உண்மையிலே எந்த அக்கறையும் கிடையாது.

    நம்முடைய துன்பங்கள் ஹீரோக்களின் அவஸ்தை அல்ல.
    நம்முடைய அலறல் வீரத்தின் வெளிபாடும் அல்ல.
    நாம் கடைசியாய் வீழும் போது நமக்கான அழக்குரல் உண்மையில் நமது கற்பனை தான்.
    உன்னிப்பாய் கவனித்தால்
    அது சர்க்கஸ் முடியும் போது தோன்றும் கரகோஷம் என புரிந்து கொள்ளலாம்.

    அடித்தாலும் சரி
    நடித்தாலும் சரி
    உண்மை கசப்பானது தான்.
    மரணம் இனிப்பானது என எவன் சொன்னான்.
    இறப்பிற்கு பிறகு நம்மை கொண்டாடுவார்கள் என எவன் சொன்னான்.

    அவர்களுக்கு நம்மை பற்றி உண்மையிலே எந்த அக்கறையும் கிடையாது.


  • கிழவனது கண்ணிமை முடிகளை எறும்புகள் பாதி மென்று
    ஒன்று போல தைத்து விட்டாற் போல வலி.
    அந்த வலியோடு தான்
    தினமும் அந்த கிழவனின் தூக்கம் கலையும்.

    எப்போதும் போல விழிப்பு வானத்தை பார்த்தபடி தான்.
    ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு முகம் காட்டும் வானம்.
    ஆனால் பெரும்பாலும் ஒரே மாதிரியான தின வாழ்க்கை தான் கிழவனுடையது.

    முதல் காரியமாய் தொலைந்து போன அவனது நாணயத்தை தேட தொடங்குவான்.
    ‘நடைபாதை, புல்வெளி, புதர்
    இவற்றை தாண்டி அந்த நாணயம் வேறு எங்கும் போய் இருக்காது.’
    அங்குலம் அங்குலமாய் அந்த பகுதிகளை அலசி கொண்டிருப்பான்.
    கற்களை மெல்ல புரட்டி பார்ப்பான், குழந்தையை தொடுவது போல.
    தேடல் தீவிரமாய் நடந்து கொண்டிருக்கும் போதே வானம் இருட்ட தொடங்கி விடும்.
    நிலா ஒளியும், தெரு விளக்குகளும், இருட்டும் கிழவனை குளிப்பாட்டும்.
    ஆனாலும் தேடல் நடந்து கொண்டே இருக்கும்.

    முப்பது வருடங்களுக்கு மேலாகி விட்டது எனினும்
    கிழவன் எப்போதும் நாணயத்தை தேடி கொண்டே இருக்கிறான்
    ஒருவித லயிப்போடு.